Postawa służbowa wobec informacji.

Caroline

Oficerowie, szeregowi oraz wszyscy pracownicy policji zobowiązani byli do zachowywania w ścisłej tajemnicy wszystkich spraw, związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, o ile sprawy takie wyraźnie uznano za poufne lub gdy utrzymania ich w tajemnicy wymagało dobro publiczne lub względy służbowe.
Obowiązek zachowania tajemnicy ciążył na funkcjonariuszu dożywotnio. Trwał zarówno w czasie służby czynnej, jak i po przejściu w stan nieczynny lub też po rozwiązaniu stosunku służbowego z jakiegokolwiek powodu.
Od tego obowiązku mogła funkcjonariusza zwolnić obecna lub ostatnio przełożona władza (minister, komendant główny, komendant wojewódzki itd.). Sposób zwolnienia z obowiązku zachowania tajemnicy precyzowały przepisy postępowania karnego.
Pod względem stopnia ochrony tajemnicy służbowej możemy dokonać podziału na trzy grupy:
~ sprawy tajne,
~ poufne,
~ jawne,
Policjant został więc zobowiązany do zachowania tajemnicy służbowej oraz wykorzystania wiadomości we właściwy sposób. Niezależnie od przypadków, gdy rozpowszechnienie informacji służbowych miało charakter przestępstw przewidzianych przez ustawy karne. Funkcjonariusz nie mógł udzielać prasie informacji czy też wywiadów na temat przestępstw kryminalnych i politycznych, przebiegu aresztowania oraz ucieczki więźniów. Gadatliwość uznawano za jedną z najgorszych cech charakteru. Specyfika służby wymagała, by policjant, wykorzystując gadatliwość w innych sposób, zdobywał cenne informacje. W wyjątkowych przypadkach wywiady prasowe mogły być udzielne przez komendantach głównego lub komendantów wojewódzkich, za wcześniejszą zgodą ministra lub wojewody. Na podstawie wskazówek ministra spraw wewnętrznych z 30 stycznia 1926r.